Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010

Ένα τρένο αναμνήσεις...

 

Πολλές 
αναμνήσεις με μία μόνο μας φωτογραφία... Είμαστε εκεί μέσα. Ποιος να μπορέσει να μας δει, πες μου ποιος; Η απόχρωση χρωμάτων γκρίζα, μας η ανάσες μας όλα τα χρώματα της ίριδας... Σου άρεσε το τοπίο... και μένα... πόση γαλήνη και ηρεμία...
Καμία
κίνηση σε αυτά τα τοπία που σε κάνουν να κουφένεσαι από την σιωπή. Αυτή η εκοφαντική σιωπή είναι από τις δικές μας τις φωνές. Εμείς φτιάχνουμε το τοπίο, εμείς θα το ζήσουμε και κανείς δε θα μπορεί να μας δει.
Δε
με ανησυχεί η απόσταση. Ούτε και η σκοτεινή οθόνη του κινητού μου. Υπάρχουν οι καρδιές μας να μας κρατάνε ενωμένους και ζωντανούς... Άλλωστε μέσα στον χειμώνα μπορείς να βρεις τα πιο όμορφα λουλούδια...
Αυτό
το βρήκα να περιμένει ένα βλέμμα θαυμασμού σε χαμηλές θερμοκρασίες...


 


Δικό(ς) σου...
Ναπολέων.

5 άλλες σκέψεις.:

Έσπερος είπε...

Εγώ ένα έχω να πω! Ευτυχώς που υπάρχουν άνθρωποι τυχεροί σαν εσάς να δημιουργήσουν μια τέτοια αγάπη...Μου δίνετε ελπίδα...Σας ευχαριστώ...

Καληνύχτα

Ζοζεφίνα είπε...

Αγάπη μου υπέροχο...
τίποτα δεν με φοβίζει πια ούτε η σιωπή του κινητού...
το χειμώνα θα βρεις τα πιο σπάνια λουλούδια εκείνα που αντέχουν το κρύο και τις πληγές...
Έσπερος.... νομίζω εγώ υπήρξα τυχερή όλο αυτό μου έτυχε νωρίς και είμαι ΕΥΓΝΩΜΟΝ
Με αγάπη
Ζοζεφίνα

efhbos είπε...

Δεν σας φοβαμε εσας...!

karkinos7 είπε...

Σε μια φωτογραφία μπορεί να εσωκλειστεί μια ολόκληρη ζωή!
Την Καλησπέρα μου!

Άνεμος είπε...

Όσο νιώθετε ο ένας τον άλλο τόσο κοντά δε θα ανησυχείτε για τίποτα...

Ελπίζω να είστε πάντα τόσο δεμένοι.

Καλησπέρα !