Κυριακή 7 Μαρτίου 2010

Πλάσμα μου βγαλμένο από ποιητικά μου όνειρα....

Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών
άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα
μ’ αυτόν τον πάντα νικημένο ήχο
σι, σι, σι...
Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,
ήχος κανονικός, κανονικής βροχής...

Όμως ο παραλογισμός
άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση
μού ’μαθε για τους ήχους...
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ...

Και κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,
όλη τη νύχτα
ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σαν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ, εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μ’ αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τ’ άλλα νά’ ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ...


Κική Δημουλά
Συλλογή “Το λίγο του Κόσμου”, 1971.


Αγαπημένε μου...
Ακόμα θέλω να είμαι η Ζοζεφίνα σου ότι και να γίνει, ξέρω πως αγαπάς την ποίηση και μάλλον γι αυτά τα δυο σου μάτια δημιούργησε και η ίδια η Ποίηση το πρώτο της παιδί.
Σου αφιερώνω τα πάθη της βροχής για να καταλάβεις πως ακόμα και η βροχή αποφεύγει την μεσότητα μαζί σου.
Μ'αρέσει η ηρεμία σου, η ομορφιά ενός κόσμου τόσο περίπλοκου ,τόσο απελπιστικά τέλειου πλάσματος όπως εσύ.
Να υπήρχε Λόγος που να μην είχε λεχθεί και να σε άγγιζε... θα τον έλεγα μέχρι να μην θυμάμαι άλλο τίποτα εκτός από αυτό.
Παλεύοντας να γίνω ισάξια με εσένα δεν χάνω τον εαυτό μου αλλά φοβάμαι ότι είναι αδύνατο... είσαι πιο ποιητικός από τα ίδια τα παραμυθία και είναι τόσα πολλά που δεν θα μάθεις ποτέ... μόνο σου λέω πόσο φοβάμαι πως δεν θα σε αξίζω...

Με αγάπη....
Ζοζεφίνα
δική σου

5 άλλες σκέψεις.:

Ζοζεφίνα είπε...

Ἀναστολή

Ὅ,τι ὀνειρεύτηκα τόσα καὶ τόσα βράδια,
ὅ,τι πεθύμησα μὲ τόση ἀλλοφροσύνη,

ὅ,τι σχεδίασα μὲ τόσο πυρετό,

μόλις σὲ δῶ, γλυκιά μου ἐξουθένωση,

στὰ μάτια καὶ τὰ χείλη τὸ ἀναστέλλω,

γιὰ μία στιγμὴ πιὸ ἀπελπισμένη τὸ ἀναβάλλω,

γιατί μονάχα ὅταν τὰ χέρια μου σὲ χάνουν,
ἡ πονεμένη φαντασία μου σὲ κερδίζει.


Ντῖνος Χριστιανόπουλος

Έσπερος είπε...

Διακρίνω μια ηττοπάθεια να το πω; Μια κάποια πικρία να το πω;
...Δεν θέλω τέτοια...Θέλω να μπαίνω εδώ και να μου φτιάχνεται όνειρα...

Ελπίζω να είστε και οι δυο καλά.

Την καλησπέρα μου

Ζοζεφίνα είπε...

ω οχιιιιι ζω κάτι τέλειο και νιώθω τέλεια μέσα από αυτό...
αλλά είμαι άνθρωπος και κάνω σκέψεις...
να μπαίνεις και να ονειρεύεσαι

Έσπερος είπε...

Αααααα....ευτυχώς...χαίρομαι που το ακούω (μάλλον διαβάζω, αλλά λέμε τώρα)...ανησύχισα ο άνθρωπος...Τέλοσπάντων, άμα είναι μόνο σκέψεις...φευ!!! Το καταλαβαίνω...

Την πιο βαθειά μου καλησπέρα!

Ζοζεφίνα είπε...

σε ευχαριστούμε εσπερε καλέ μας αναγνώστη
ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ και χαίρομαι που σε βλέπουμε εδώ
ζοζεφίνα