Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010

Και όλα ξεκίνησαν ξαφνικά.

Όταν
τα γράμματα ξεκίνησαν από το Α...
τα νούμερα ξεκίνησαν από το 1...
εγώ ξεκίνησα, εδώ, με εσένα...


Ποιος
θα μπορέσει ποτέ να το εξηγήσει; Κανείς. Ίσως όλοι απλά το αποδεχθούν. Ίσως να το ζηλέψουν και άλλοι ίσως να το κατακρίνουν. Ότι δε το καταλαβαίνουμε άλλωστε, το φοβόμαστε τις περισσότερες φορές.
Όσο
και αν με γνωρίζανε, τώρα με ρωτάνε πράγματα. Πράγματα για σένα και για μένα. Δε μπορώ να τους εξηγήσω. Αδυνατώ. Ίσως τρέμω στην σκέψη να δώσω ορισμό στο τρελό. Στο φανταστικό. Στο μαγικό. Άλλωστε ποιος μπορεί να το δώσει ορισμό, στον έρωτα;
Πως
να είναι άλλωστε ο έρωτας; Γιατί να είναι γυναίκα ενώ είναι "ο έρωτας"; Γιατί να είναι ένα κατάλευκο αγγελάκι με ένα βέλος και τόξο; Ίσως επειδή τον φανταζόμαι αγνό. Δε ζητάει τίποτα και σου δίνει τα πάντα. Δεν ξέρει να μιλάει αλλά ακούς που σου φωνάζει και σου δείχνει. Έχει ερωτευθεί ποτέ ο έρωτας;
Ξαφνικά
έπεσα στο βαθιά. Στα βαθιά για σένα. Δεν ήξερα ούτε κατά διάνοια να "περπατήσω" στα μέρη σου. Έμαθα δίνοντας απλόχερα όλες τις πιο γαλήνιες ώρες της ημέρας. Περπάτησα. Νιώθω περήφανος για μένα. Και αυτό το κάνεις εσύ...
Ξανά
κάνε το. Δώσε μου κι άλλο από αυτήν την ενέργεια σου. Δώσε μου το χέρι σου να φύγουμε μακριά. Να αφήσω οτιδήποτε με πλήγωσε.
Ένιωθα
πακτωμένος μέσα στις πληγές μου. Δε μπόρεσα αυτά τα χρόνια να κουνηθώ. Ήθελα. Έκλαιγα σαν μικρό παιδί όταν έβλεπα την ελευθερία των άλλων. Αγκιστρώσεις. Αγκιστρώσεις του παρελθόντος σε μια παιδική ψυχή που δε μεγάλωσε ποτέ. Φοβήθηκε να μπει στον κύκλο των μεγάλων. Έμεινε εκεί στον βιασμό της ψυχής του που τόσο ψυχρά, τόσο άπονα του δημιούργησαν δίχως τύψεις. Απολαύσεις αυτού του σαρκικού κόσμου.
Δε
το έβαλα ποτέ κάτω. Προσπαθούσα χρόνια τώρα να ξεφύγω. Δεν ήθελα να μπω στον κύκλο του καταστροφέα. Δε θα μπορούσα να πιαστώ χέρι χέρι με τους άλλους και με αυτόν. Προτίμησα και έμεινα μόνος, σε λάθος κύκλο. Κύκλο πιο ασφαλή. Δε μπορεί να με πειράξει ποια. Είναι μακριά τώρα και δυστυχώς να μην ξέρει κανείς τίποτα για αυτόν.
Βρήκα
γέφυρες, ανθρώπινες. Άλλαξα κύκλους. Γνώρισα τον έρωτα. Τον έρωτα. Όσες φορές και αν το γράψει κάποιος εξακολουθεί να φαίνεται όμορφος. Τον έρωτα τον οποίο σήμερα τον κάνανε συνώνυμο του κακού και πρόστυχου. Τώρα ντρέπεται κανείς να τον ξεστομίσει.
Παλιο-μοδίτης
εραστής του έρωτα. Ίσως από άλλη εποχή. Ίσως στην πραγματικά δική μου εποχή. Ίσως να βρήκα επιτέλους αυτό που με λυτρώνει κάθε μέρα. Αυτό που με κάνει να μη κοιμάμαι. Αυτό που με κάνει και γελάω ξανά... Δύσκολο πράγμα να γελάσει κανείς μέσα από την καρδιά του. Είναι η καθημερινή μου σκέψη. Αυτή που δε γελάει όταν λέω σαχλές, για τους άλλους, λέξεις. Εκδηλώνομαι και νιώθω ασφαλής. Με καταλαβαίνει. Με νιώθει. Εκτός εποχής. Πουριτανός. Ντεμοντέ. Όπως και να σε πούνε, δείχνουν ένα πράγμα. Πρόκειται για έναν ρομαντικό άνθρωπο. Αυτόν που θα κοιτάξει την φύση να αργό πεθαίνει μέσα στο Φθινόπωρο. Να μένει παγωμένη και μετά να ζωντανεύει πιο δυνατή. Δε θα είναι ποτέ τα ίδια άνθη. Περισσότερα όμως κάθε φορά.
Έτσι
ήρθε και η δική μου αναγέννηση. Ίσως λίγο καθυστερημένα... Ίσως πολύ καθυστερημένα... Ποιος ξέρει; Αυτός που θα θαυμάσει τα άνθη θα πει, ότι άξιζε η νεκρή περίοδος. Όμως η δική μου αναγέννηση δεν ακούει στο όνομα Άνοιξη.
Ζοζεφίν
είναι το όνομα της. Ζοζεφίνα την φωνάζω. Μου αρέσει πιο πολύ... Ξαφνικά ήρθε και δε το ήξερε ούτε αυτή ούτε εγώ ότι ήμαστε η σωτηρία του άλλου. Τόσα χρόνια μετά, νιώθω δικαιωμένος. Δε μπορώ να την κατηγορήσω. Άλλωστε τι να πω. Είναι η πιο όμορφη γυναίκα που έχω δει και πιστέψτε με έχω γυρίσει πολλά κράτη. Καμία δε της μοιάζει. Ούτε κατά κεραία. Ναι, η πιο όμορφη γυναίκα. Θα μπορούσα να της προσφέρω την θέση της Αυτοκράτειρας όλων των κρατών, Όλων των άστρων ή όλου του δημιουργήματος του Θεού. Δε μπορώ όμως να της δώσω όλα αυτά. Θα της δώσω αυτά που φιλούσα τόσα χρόνια κλειδωμένα στην καρδιά μου. Συναισθήματα ωριμασμένα σαν παλιό κρασί. Δυνατά και ζωντανά συναισθήματα όπως η μυρωδιά της αυγής.
Μας εύχομαι το ταξίδι, Ζοζεφίνα, αυτό εδώ το ταξίδι που ξεκίνησε, να μην έχει τέλος.
Σου στέλνω...
σου στέλνω τρία φιλιά, ένα για την καρδιά σου, ένα για τα χείλη σου και ένα για τα μάτια σου.

Καλώς ήλθες Josephine,
ο Ναπολέων σου.