Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2010

Θα σε σκέφτομαι.... μεχρι κοντα μου ξανα να είσαι.


Γιατί πάνω σου δεν βρήκα ούτε ένα λάθος....
καθόμουν δίπλα σου και ένοιωθα ευτυχισμένη το πιστεύεις?
και ας κοιτούν όλοι και ας μας κρίνουν δεν με νοιάζει Ναπολέων μου ...
ας υποκριθούμε ότι είμαστε μόνοι μας....
τι σημασία έχει αν μας σχολιάζουν γιατί μοιάζουμε διαφορετικοί άκουσες τι είπα?
μοιάζουμε δεν είμαστε....
τσιμπάς το μάγουλό μου και δεν με ενοχλεί... μ αρέσει να σε κοιτάω να οδηγείς.... αλλά Ντρέπομαι...
Είσαι τόσο υπέροχος που δεν το πιστεύω ότι είσαι εδώ και είσαι για 'μένα....
Μετά το φιλί σου,είμαι αχόρταγη το ξέρω ντράπηκα αλλά ήθελα τόσο μια αγκαλιά να ζητήσω αλλά έπιασες το χέρι μου πριν τελειώσεις το ένα από τα πολλά φιλιά σου σκέφτηκα πόσο άπληστη πρέπει να είμαι και δεν την ζήτησα την αγκαλιά σου....
ίσως να ήταν ανυπόφορη βιασύνη... και εμείς είπαμε τα θέλουμε όλα σωστά...
όλα σωστά να γίνουν... δεν πρέπει να κάνω λάθη μαζί σου... Το υποσχέθηκα στην σκέψη σου ένα βράδυ....
Δεν μπορούσα να χορτάσω το φιλί σου με μια καρδιά κομμάτια βγήκα και ξεκίνησα να ζήσω κι άλλες αφόρητες μέρες μακρυά σου...
Μέχρι να σε ξαναδώ....
Δεν θέλω να μιλάμε πια έχω ανάγκη να με φιλάς....
Με κλειστά τα μάτια μόνοι πάνω την γη να ερωτευθούμε κι άλλο από την αρχή και να μην με αφήσεις....
Ακους Ναπολέων μου.... Μην φύγεις από την ζωή μου τώρα που βρεθήκαμε.


Αγαπημένε μου Ναπολέων....
Θα σε σκέφτομαι μέχρι να μην μας χωρίζουν πια ούτε ελάχιστα εκατοστά...
Και τότε θα αφήσω την απληστία μου να με κυριεύσει και θα στην ζητήσω την αγκαλιά δεν μπορώ να ξέρω ότι η μέρα που θα με ξυπνήσει θα πρέπει πάλι να χτυπάει ή καρδιά μου σε απόσταση Χιλιομέτρων μέσα σου....

Την νιώθεις? τικ τακ τικ τακ....
Την θέλεις? σε μια εποχή.... που όλα είναι με τα πόδια κολλημένα πάνω στην γη εσύ με πήγες πολύ ψηλά .... μην με αφήσεις να πέσω

Στο μυαλό μου καρφώθηκαν τα μάτια σου....
Πέρα από αυτό το χρώμα ποιος ουρανός να το κάνει να μοιάζει λίγο...?
κανένας...
είναι αυτό το βλέμμα σου είναι όλα αυτά που βλέπω μέσα του είναι ευλογιά αγάπη μου να μπορούμε να βλέπουμε με τα ίδια μάτια τον κόσμο με τα ίδια μοναδικά μάτια όπως δεν τον βλέπει κανείς άλλος.



Τί νὰ τὰ κάνω τ᾿ ἄστρα
ἀφοῦ λείπεις;

Μὲ τὸ κόκκινο τοῦ αἵματος
εἶμαι.
Εἶμαι γιὰ σένα.

Ἀθήνα 24.9.80

Ελύτης.
Αφιερωμένο Ναπολέων μου....




Η Ζόζεφίνα σου

Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2010

Μάγισσες, δράκους...



Αν
οι ημέρες μακριά σου ήταν, μάγισσες και τα χρόνια δράκοι... τότε πέρασα πολλά για να σε βρω... Τους νίκησα όλους και είμαι εδώ... Κουρασμένος όμως. Θα πρέπει να ξαποστάσω στην αγκαλιά σου, στην ματιά σου, μέσα στα όνειρά σου.
Εκεί
που όλα είναι ήρεμα και γαλήνια... όπως μία λίμνη. Μαγευτικά ήρεμη...
Πριν λίγα χρόνια άκουσα ένα τραγούδι, σήμερα μου το έφερες στο μυαλό μου και το σιγοψιθυρίζω όταν έρχεσαι στην σκέψη μου...
Καλώς ήρθες και πάλι στην σκέψη μου...

Ψέμα και αλήθεια
μια φορά και έναν καιρό,
μάγισσες δράκους νίκησα
για να σε βρω.

Ψέμα και αλήθεια
και ένας κόσμος παραμύθια,
σε έκρυψα σε ένα
και το φύλαξα στα στήθια.

Κι όταν ξεχνιέμαι
πνίγομαι και δε μπορώ,
γυρνώ σε εσένα
μια φορά και έναν καιρό...

Σε
θέλω εκεί... Στην δική μας λίμνη. Σε ένα σπιτάκι στην άκρη. Δε με ενδιαφέρουν ποια οι δράκοι, δε ενδιαφέρουν οι μάγισσες. Τους κέρδιζα μια ζωή... Μπορώ και τώρα... Αρκεί να είσαι εκεί.
Μπορεί
να άργησα αλλά ήρθα. Και σε ανέβασα ψηλά... τους κοιτούσαμε όλους από ψηλά... Βλέπαμε τον καθένα όταν έπεφτε και σηκωνόταν. Άλλοτε μόνος του και άλλοτε με κάποιο άλλο χέρι για βοήθεια. Όλοι όμως σηκώθηκαν. Κανείς δεν έμεινε κάτω. Αρκεί να το θέλει κανείς...
Εγώ
το θέλησα και σε βρήκα εκεί. Ένα χέρι δίπλα μου. Ένα τόσο ζεστό και τρυφερό χέρι. Δε φοβήθηκα να το αρπάξω και τώρα με αυτό το χέρι ταξιδεύω...
Μη με αφήσεις να γλιστρήσω Ζοζεφίνα. Είμαστε ψηλά. Μόνοι μας. Δεν ακούω κανέναν από την γη. Κανένα κακό άνθρωπο. Αυτοί μόνοι τους είναι και είναι επιλογή τους. Μη τους ακούς. Σώπασε... την ακοή σου να κοιτάς μονάχα εμένα.
Όλα
σώπασαν. Όλα χάθηκαν από το καρέ γύρω σου. Έμεινες εσύ. Εσύ... εκεί να με κοιτάς. Μη μου μιλάς μη μου μιλάς... Φίλα με... να με φιλάς να με φιλάς...

Ο Ναπολέων σου.

Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2010

Γράμματα του κάποτε στο πιο όμορφο τώρα....



Πιάνομαι από κάτι που είπες εσύ και είχε αντίκρυσμα μέσα μου....
''είσαι το ίδιο παλαβή και ρομαντική όσο και εγώ''
Αυτό σημαίνει έρωτας για έμενα να βλέπω το είδωλο μου μέσα σου...
Είσαι όνειρο και αν αυτό μπορείς να είσαι τότε σε παρακαλώ νάρκωσε το σώμα μου να μην ξυπνήσω....Δεν ανήκουμε εδώ μικρέ μου το ξέρεις και το ξέρω ή μάλλον όχι, είναι κάποιες στιγμές πού ο ίδιος ο κόσμος γεννήθηκε για να γνωρίσει...Είσαι για 'μένα...
Δεν ήθελα ποτέ τον ρόλο της αυτοκράτειρας , ένα κομμάτι μέσα σού όμως είναι τρομαχτικό πόσο το θέλω και φοβάμαι μην το πληγώσω...
''Μαζί σου δεν θέλω να κάνω κανένα λάθος ,όλα θέλω να γίνουν σωστά με 'μας''στο είπα.
Θα σου δείξω τον κόσμο μου και όλα αυτά θέλω ποτέ να μην τα ξεχάσω ΠΟΤΕ
Θυμάσαι εκείνο το κλειδί που γύρισες όταν μπήκα ''μέσα''?....
Δεν το χρειαζόμαστε πια δεν μπορώ να σε πληγώσω
και δεν με νοιάζει εν τέλει αν το κάνεις εσύ...


Αγαπημένε μου Ναπολέων:
Καλησπέρα σου είπα θα σε ερωτευτώ πολύ και μάλλον κατάφερες να μπεις στην ψυχή μου θα μου το πληρώσεις ήξερες και τρύπωσες και δεν νιώθω πια φόβο για ΄σένα μιλάς για όμορφες εικόνες και νιώθω τις πληγές μου να κλείνουν ,ή ψυχή μου εξαφανίζει τις χαραγματιές ετοιμάζεται για ΄σένα γιατί θα ήταν άδικο να σου την δώσω προβληματική δεν το αξίζεις.
Ετοιμάζεται για ότι μαζί σου θέλει να ζήσει.
Μιλάς για τα πιο ρομαντικά κομμάτια σου
και βλέπω ότι πιο τέλειο και καθαρό έχω γνωρίσει

Σε περιμένω ίσως πάντα να σε περίμενα
Με αγάπη....




Καλήμερα Napoleon μου
Η ζοζεφίνα σου.

Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010

Ακολουθώ τα ίχνη σου...

Το
καθε τι γύρω μου. Όποιον του κρατούσα κακία τώρα του μιλάω ξανά... Άλλωστε όταν σε κάποιον αποκτήσει ένα όνειρό του σάρκα και οστά, ποιος ο λόγος να μην είναι χαρούμενος; Να μην χαμογελάει;
Δε
γνωρίζω που θα βγάλει. Αδιαφορώ. Με ενδιαφέρει το τώρα και όχι το πριν ή το μετά μαζί σου. Με ενδιαφέρει να μπορώ να σου δείχνω τι νιώθω...
Κοίτα, κάπου εκεί στα ποιήματα, είδα πάλι εσένα. Εσένα κοπέλα μου. Εσένα. Θα περίμενε κανείς ένα χαρούμενο ποίημα. Ένα ρομαντικό ή ένα το οποίο θα μιλάει για λουλούδια και φεγγάρια. Εγώ τα είδα όλα αυτά σε αυτές τις λέξεις. Κάπως αλλιώς. Τα δικά σου λουλούδια τα οποία είναι στην καρδιά σου, τα δικά σου αρώματα που μεθάνε κάθε μύτη, την δική σου μουσική που δημιουργούν τα μάτια σου.
Στον πληθυντικό
αριθμό παρακαλώ. Στο πληθυντικό αριθμό της Κικής Δημουλάς. Ένα τόσο στενάχωρο, για άλλες εποχές ποίημα, τώρα μαζί το νιώθω αλλιώς...

Ο έρωτας, όνομα ουσιαστικόν,
πολύ ουσιαστικόν, ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός, οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.

Ο φόβος, όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός και μετά πληθυντικός:
Οι φόβοι
Οι φόβοι για όλα από εδώ και πέρα

Η μνήμη, κύριο όνομα των θλίψεων
ενικού αριθμού, μόνον ενικού αριθμού και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.

Η νύχτα, όνομα ουσιαστικόν,
γένους θηλυκού, ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός, οι νύχτες.
Οι νύχτες από εδώ και πέρα.


Καλημέρα Josephine μου...
Καλημέρα σε όλους...
Ο Ναπολέων σου.

Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010

Και όλα ξεκίνησαν ξαφνικά.

Όταν
τα γράμματα ξεκίνησαν από το Α...
τα νούμερα ξεκίνησαν από το 1...
εγώ ξεκίνησα, εδώ, με εσένα...


Ποιος
θα μπορέσει ποτέ να το εξηγήσει; Κανείς. Ίσως όλοι απλά το αποδεχθούν. Ίσως να το ζηλέψουν και άλλοι ίσως να το κατακρίνουν. Ότι δε το καταλαβαίνουμε άλλωστε, το φοβόμαστε τις περισσότερες φορές.
Όσο
και αν με γνωρίζανε, τώρα με ρωτάνε πράγματα. Πράγματα για σένα και για μένα. Δε μπορώ να τους εξηγήσω. Αδυνατώ. Ίσως τρέμω στην σκέψη να δώσω ορισμό στο τρελό. Στο φανταστικό. Στο μαγικό. Άλλωστε ποιος μπορεί να το δώσει ορισμό, στον έρωτα;
Πως
να είναι άλλωστε ο έρωτας; Γιατί να είναι γυναίκα ενώ είναι "ο έρωτας"; Γιατί να είναι ένα κατάλευκο αγγελάκι με ένα βέλος και τόξο; Ίσως επειδή τον φανταζόμαι αγνό. Δε ζητάει τίποτα και σου δίνει τα πάντα. Δεν ξέρει να μιλάει αλλά ακούς που σου φωνάζει και σου δείχνει. Έχει ερωτευθεί ποτέ ο έρωτας;
Ξαφνικά
έπεσα στο βαθιά. Στα βαθιά για σένα. Δεν ήξερα ούτε κατά διάνοια να "περπατήσω" στα μέρη σου. Έμαθα δίνοντας απλόχερα όλες τις πιο γαλήνιες ώρες της ημέρας. Περπάτησα. Νιώθω περήφανος για μένα. Και αυτό το κάνεις εσύ...
Ξανά
κάνε το. Δώσε μου κι άλλο από αυτήν την ενέργεια σου. Δώσε μου το χέρι σου να φύγουμε μακριά. Να αφήσω οτιδήποτε με πλήγωσε.
Ένιωθα
πακτωμένος μέσα στις πληγές μου. Δε μπόρεσα αυτά τα χρόνια να κουνηθώ. Ήθελα. Έκλαιγα σαν μικρό παιδί όταν έβλεπα την ελευθερία των άλλων. Αγκιστρώσεις. Αγκιστρώσεις του παρελθόντος σε μια παιδική ψυχή που δε μεγάλωσε ποτέ. Φοβήθηκε να μπει στον κύκλο των μεγάλων. Έμεινε εκεί στον βιασμό της ψυχής του που τόσο ψυχρά, τόσο άπονα του δημιούργησαν δίχως τύψεις. Απολαύσεις αυτού του σαρκικού κόσμου.
Δε
το έβαλα ποτέ κάτω. Προσπαθούσα χρόνια τώρα να ξεφύγω. Δεν ήθελα να μπω στον κύκλο του καταστροφέα. Δε θα μπορούσα να πιαστώ χέρι χέρι με τους άλλους και με αυτόν. Προτίμησα και έμεινα μόνος, σε λάθος κύκλο. Κύκλο πιο ασφαλή. Δε μπορεί να με πειράξει ποια. Είναι μακριά τώρα και δυστυχώς να μην ξέρει κανείς τίποτα για αυτόν.
Βρήκα
γέφυρες, ανθρώπινες. Άλλαξα κύκλους. Γνώρισα τον έρωτα. Τον έρωτα. Όσες φορές και αν το γράψει κάποιος εξακολουθεί να φαίνεται όμορφος. Τον έρωτα τον οποίο σήμερα τον κάνανε συνώνυμο του κακού και πρόστυχου. Τώρα ντρέπεται κανείς να τον ξεστομίσει.
Παλιο-μοδίτης
εραστής του έρωτα. Ίσως από άλλη εποχή. Ίσως στην πραγματικά δική μου εποχή. Ίσως να βρήκα επιτέλους αυτό που με λυτρώνει κάθε μέρα. Αυτό που με κάνει να μη κοιμάμαι. Αυτό που με κάνει και γελάω ξανά... Δύσκολο πράγμα να γελάσει κανείς μέσα από την καρδιά του. Είναι η καθημερινή μου σκέψη. Αυτή που δε γελάει όταν λέω σαχλές, για τους άλλους, λέξεις. Εκδηλώνομαι και νιώθω ασφαλής. Με καταλαβαίνει. Με νιώθει. Εκτός εποχής. Πουριτανός. Ντεμοντέ. Όπως και να σε πούνε, δείχνουν ένα πράγμα. Πρόκειται για έναν ρομαντικό άνθρωπο. Αυτόν που θα κοιτάξει την φύση να αργό πεθαίνει μέσα στο Φθινόπωρο. Να μένει παγωμένη και μετά να ζωντανεύει πιο δυνατή. Δε θα είναι ποτέ τα ίδια άνθη. Περισσότερα όμως κάθε φορά.
Έτσι
ήρθε και η δική μου αναγέννηση. Ίσως λίγο καθυστερημένα... Ίσως πολύ καθυστερημένα... Ποιος ξέρει; Αυτός που θα θαυμάσει τα άνθη θα πει, ότι άξιζε η νεκρή περίοδος. Όμως η δική μου αναγέννηση δεν ακούει στο όνομα Άνοιξη.
Ζοζεφίν
είναι το όνομα της. Ζοζεφίνα την φωνάζω. Μου αρέσει πιο πολύ... Ξαφνικά ήρθε και δε το ήξερε ούτε αυτή ούτε εγώ ότι ήμαστε η σωτηρία του άλλου. Τόσα χρόνια μετά, νιώθω δικαιωμένος. Δε μπορώ να την κατηγορήσω. Άλλωστε τι να πω. Είναι η πιο όμορφη γυναίκα που έχω δει και πιστέψτε με έχω γυρίσει πολλά κράτη. Καμία δε της μοιάζει. Ούτε κατά κεραία. Ναι, η πιο όμορφη γυναίκα. Θα μπορούσα να της προσφέρω την θέση της Αυτοκράτειρας όλων των κρατών, Όλων των άστρων ή όλου του δημιουργήματος του Θεού. Δε μπορώ όμως να της δώσω όλα αυτά. Θα της δώσω αυτά που φιλούσα τόσα χρόνια κλειδωμένα στην καρδιά μου. Συναισθήματα ωριμασμένα σαν παλιό κρασί. Δυνατά και ζωντανά συναισθήματα όπως η μυρωδιά της αυγής.
Μας εύχομαι το ταξίδι, Ζοζεφίνα, αυτό εδώ το ταξίδι που ξεκίνησε, να μην έχει τέλος.
Σου στέλνω...
σου στέλνω τρία φιλιά, ένα για την καρδιά σου, ένα για τα χείλη σου και ένα για τα μάτια σου.

Καλώς ήλθες Josephine,
ο Ναπολέων σου.