Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010

Ένα τρένο αναμνήσεις...

 

Πολλές 
αναμνήσεις με μία μόνο μας φωτογραφία... Είμαστε εκεί μέσα. Ποιος να μπορέσει να μας δει, πες μου ποιος; Η απόχρωση χρωμάτων γκρίζα, μας η ανάσες μας όλα τα χρώματα της ίριδας... Σου άρεσε το τοπίο... και μένα... πόση γαλήνη και ηρεμία...
Καμία
κίνηση σε αυτά τα τοπία που σε κάνουν να κουφένεσαι από την σιωπή. Αυτή η εκοφαντική σιωπή είναι από τις δικές μας τις φωνές. Εμείς φτιάχνουμε το τοπίο, εμείς θα το ζήσουμε και κανείς δε θα μπορεί να μας δει.
Δε
με ανησυχεί η απόσταση. Ούτε και η σκοτεινή οθόνη του κινητού μου. Υπάρχουν οι καρδιές μας να μας κρατάνε ενωμένους και ζωντανούς... Άλλωστε μέσα στον χειμώνα μπορείς να βρεις τα πιο όμορφα λουλούδια...
Αυτό
το βρήκα να περιμένει ένα βλέμμα θαυμασμού σε χαμηλές θερμοκρασίες...


 


Δικό(ς) σου...
Ναπολέων.

Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2010

θα είμαστε?



Ήμουν...Ήσουν....

Είμαστε τώρα και μαζί
Θα είμαστε όμως?
Έχει σημασία το μετά?
ΟΧΙ!!!

Τι όμορφες που είναι μερικές βόλτες...
Και μερικές φωτογραφίες με τα χέρια σου περασμένα γύρω μου...
Τι όμορφες που είναι κάτι στιγμές που ζούμε...
Τελικά δεν χρειάζεται τίποτα παραπάνω...



Καλημέρα Napoleon μου....