Τετάρτη 21 Ιουλίου 2010

Ότι αξίζει πονάει κι είναι δυσκολο.




Αγαπημένος στίχος από πυξ λαξ....
Τώρα που εγώ και εσύ ακολουθούμε διαφορετική πορεία
θεώρησα σκόπιμο και ίσως αναγκαίο για να προχωρήσω την αποχώρηση μου από το κάστρο μας
αυτο το μπλογκ που ηταν μια έκπληξη για 'μενα απο εσενα॥
όπως και να έχει άσχημες αναμνήσεις δεν έχω
ήταν ένα σύντομο ταξίδι ίσως πολύ πιο σύντομο από όσο περίμενα....
αλλά δεν το έκανε λιγότερο όμορφο....
Ο τι αξίζει πονάει κι είναι δύσκολο.....
οι παλιές αγάπες δεν πάνε πάντα στον παράδεισο μερικές απλά ριζώνουν βαθιά στην κόλαση της ψυχής μας έτσι ώστε πάντα να θυμόμαστε όσα ζήσαμε...

άξιζε... δεν μετανοιωνω ούτε ένα λεπτό...
και θα σε σκέφτομαι πάντα σαν κομμάτι μου...
ήρθε η ώρα όμως για βήματα μπροστά και σταθερά...
Τελικά η επιλογή των ονομάτων ήταν σωστή...
και εκεινος έκανε οτι θεωρησε λογικο οπως και εσυ
δεν μετανοιωνω όπως σου είπα απλα μου επιτρέπεις να κρατήσω μια πικρή γεύση από το αναπάντεχο αυτού του αποχωρισμού....
Καλημέρα Ναπολέων μου δικέ μου και όμορφε Ναπολέων

Η κάποτε δική σου
Ζοζεφινα

8 άλλες σκέψεις.:

Άδικη Κατάρα είπε...

Αν και άργησα ν' αρχίσω την παρακολούθηση της σελίδας σας, όταν τη βρήκα διάβασα σχεδόν όλα τα κείμενα...

Δεν έχω να πω κάτι...
Μόνο δάκρυσα - και δεν υπερβάλλω - όταν διάβασα αυτήν τη μάλλον τελευταία ανάρτηση...

Αντίο...

Ναπολέων είπε...

Για μένα θα μείνεις η Ζοζεφίνα μου.
Μπορεί να σου ακούγεται εγωιστικό αυτό αλλά δε μου έκανες κάτι. Δεν έγινε κάτι στην σχέση μας που να απαιτεί το να μη μιλάμε οι δύο μας.
Σ'αγαπώ και αυτό δε θα άλλαξει. Ό,τι θέλεις θα είμαι εδώ. Όπου και να πας θα είμαι δίπλα σου.
Ζήτησε το μου μόνο.

Δε θέλω να σβήσω το ιστολόγιο αυτό.
Αν μου το επιτρέπεις. Θέλω να υπάρχει στον χρόνο...

Ο Ναπολέων σου.

*little LoU* είπε...

Δεν τυχαινε να διαβασω συχνα το blog σας παρ'οτι μου αρεσε πολυ...μα το θεωρουσα σαν καποια μικρη παραβιαση των αδυτων του ερωτα σας...
Ζοζεφινα...κουραγιο...ξερω πως ειναι..ξερω ακριβως πως ειναι!γιατι καπου στην αλλη ακρη της Ελλαδας ειχα κι εγω ενα καποιο Ναπολεων και ημουν κι εγω μια καποια Ζοζεφινα του...μας χωρισε τελικα αυτη η αποσταση που τοσο πολεμουσαμε απο την αρχη...και ειναι πικρο ναι ξερεις πως πρεπει να προχωρησεις ενω η αγαπη ακομη υπαρχει...ενω τα ματια ειναι ακομη υγρα και η καρδια σπαρταραει σ'ενα αγγιγμα...
φυσικα και δεν θα ξεχασεις..τετοιοι ερωτες δεν μπορουν να ξεχαστουν..μοναχα μενουν σαν παλια επιστολοχαρτα νοτισμενα με μυρωδιες απο φιλια,χαδια,ματιες που εκαιγαν και λογια....τοσα λογια....εκει..σε καποιο κλειδωμενο σιρταρι της καρδιας σου...
Η μονη μας διαφορα καλη μου..ηταν πως στο δικο μου παραμυθι..επρεπε να ειμαι εγω αυτη που θα λεγε το τελευταιο αντιο..

να ειστε και οι δυο σας καλα...ο,τι κι αν φερει ο δρομος μπροστα σας..

Ζοζεφίνα είπε...

αδικη κατάρα... δακρυα ετρεξαν και απο τα δικα μου ματια...
αρκετα...

παραμυθι ηταν γλυκια μου και σε ολα τα παραμυθια ερχεται το και ζησαν αυτοικαλα....
οπως και να χει ο Ναπολεων μου αλλαξε τα στανταρ μου και με γεμισε ελπιδα...
τον ερωτευτικα με ολη μου την ψυχη και τον αγαπαω με την καρδια μου

Ζοζεφίνα είπε...

Δεν σταματας να γυρνας στο μυαλο μου... δεν θα σταματησω να σε νοιαζομαι ποτε...
και εγω σαγαπω πολυ.....
δεν θα ειμαι ποτε παρα ενα τηλεφωνο μακρια σου..αν το θελησεις
απλα αυτη η ιστορια εμενα με εκανε να ονειρευτω και ειναι περιεργο που τελιωσε....
αχ Ναπολεων μου αχ....

Ζοζεφίνα είπε...

*little LoU*
καλη μου....
ξερεις κατι...οταν σε μια σχεση μπαινει η λογικη ξαφνικα διαλυονται ολα και δεν υπαρχει λυση....
απλα νομιζα και πιστευα οτι θα αντεχε στον χρονο και στην αποσταση λιγο παραπανω...
οπως και να εχει
το ειπα και θα το λεω ενοιωσα ερωτα,..... και αυτο ειναι αυθεντικο και καθαρο ακομη και σημερα μεσα μου

*little LoU* είπε...

Η λογικη εχει ενα χαριτομενο αδερφακι...τον εγωισμο..
Σε καταλαβαινω..να ξερες μοναχα ποσο!..
κι εγω το πα...κι ειχα μαρτυρες το αυγουστιατικο φεγγαρι,τη θαλασσα και τα αστερια ενα καλοκαιρι πριν,μια βραδια σ'εκεινη τη παραλια..
...μα ειναι καπως οπως αυτο που λενε...οταν οι ανθρωποι κανουν σχεδια οι θεοι γελανε..
..τουλαχιστον καλη μου μας εμεινε το ονειρο..εκεινο το ονειρο που σαν θυμασαι ενα χαμογελο τρεμουλιαζει στα χειλη..ενα δακρυ περνα φευγαλαια απο τα ματια..το στομαχι σφιγγεται για μια στιγμη μοναχα και η καρδια χανει ενα της παλμο..
ας ειναι....τουλαχιστον ξερεις πως εσυ ησουν εκει...το παλεψες και το εζησες..

moments collector είπε...

Πολύ δυνατή ανάρτηση...