Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2010

Μάγισσες, δράκους...



Αν
οι ημέρες μακριά σου ήταν, μάγισσες και τα χρόνια δράκοι... τότε πέρασα πολλά για να σε βρω... Τους νίκησα όλους και είμαι εδώ... Κουρασμένος όμως. Θα πρέπει να ξαποστάσω στην αγκαλιά σου, στην ματιά σου, μέσα στα όνειρά σου.
Εκεί
που όλα είναι ήρεμα και γαλήνια... όπως μία λίμνη. Μαγευτικά ήρεμη...
Πριν λίγα χρόνια άκουσα ένα τραγούδι, σήμερα μου το έφερες στο μυαλό μου και το σιγοψιθυρίζω όταν έρχεσαι στην σκέψη μου...
Καλώς ήρθες και πάλι στην σκέψη μου...

Ψέμα και αλήθεια
μια φορά και έναν καιρό,
μάγισσες δράκους νίκησα
για να σε βρω.

Ψέμα και αλήθεια
και ένας κόσμος παραμύθια,
σε έκρυψα σε ένα
και το φύλαξα στα στήθια.

Κι όταν ξεχνιέμαι
πνίγομαι και δε μπορώ,
γυρνώ σε εσένα
μια φορά και έναν καιρό...

Σε
θέλω εκεί... Στην δική μας λίμνη. Σε ένα σπιτάκι στην άκρη. Δε με ενδιαφέρουν ποια οι δράκοι, δε ενδιαφέρουν οι μάγισσες. Τους κέρδιζα μια ζωή... Μπορώ και τώρα... Αρκεί να είσαι εκεί.
Μπορεί
να άργησα αλλά ήρθα. Και σε ανέβασα ψηλά... τους κοιτούσαμε όλους από ψηλά... Βλέπαμε τον καθένα όταν έπεφτε και σηκωνόταν. Άλλοτε μόνος του και άλλοτε με κάποιο άλλο χέρι για βοήθεια. Όλοι όμως σηκώθηκαν. Κανείς δεν έμεινε κάτω. Αρκεί να το θέλει κανείς...
Εγώ
το θέλησα και σε βρήκα εκεί. Ένα χέρι δίπλα μου. Ένα τόσο ζεστό και τρυφερό χέρι. Δε φοβήθηκα να το αρπάξω και τώρα με αυτό το χέρι ταξιδεύω...
Μη με αφήσεις να γλιστρήσω Ζοζεφίνα. Είμαστε ψηλά. Μόνοι μας. Δεν ακούω κανέναν από την γη. Κανένα κακό άνθρωπο. Αυτοί μόνοι τους είναι και είναι επιλογή τους. Μη τους ακούς. Σώπασε... την ακοή σου να κοιτάς μονάχα εμένα.
Όλα
σώπασαν. Όλα χάθηκαν από το καρέ γύρω σου. Έμεινες εσύ. Εσύ... εκεί να με κοιτάς. Μη μου μιλάς μη μου μιλάς... Φίλα με... να με φιλάς να με φιλάς...

Ο Ναπολέων σου.