Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2010

Θα σε σκέφτομαι.... μεχρι κοντα μου ξανα να είσαι.


Γιατί πάνω σου δεν βρήκα ούτε ένα λάθος....
καθόμουν δίπλα σου και ένοιωθα ευτυχισμένη το πιστεύεις?
και ας κοιτούν όλοι και ας μας κρίνουν δεν με νοιάζει Ναπολέων μου ...
ας υποκριθούμε ότι είμαστε μόνοι μας....
τι σημασία έχει αν μας σχολιάζουν γιατί μοιάζουμε διαφορετικοί άκουσες τι είπα?
μοιάζουμε δεν είμαστε....
τσιμπάς το μάγουλό μου και δεν με ενοχλεί... μ αρέσει να σε κοιτάω να οδηγείς.... αλλά Ντρέπομαι...
Είσαι τόσο υπέροχος που δεν το πιστεύω ότι είσαι εδώ και είσαι για 'μένα....
Μετά το φιλί σου,είμαι αχόρταγη το ξέρω ντράπηκα αλλά ήθελα τόσο μια αγκαλιά να ζητήσω αλλά έπιασες το χέρι μου πριν τελειώσεις το ένα από τα πολλά φιλιά σου σκέφτηκα πόσο άπληστη πρέπει να είμαι και δεν την ζήτησα την αγκαλιά σου....
ίσως να ήταν ανυπόφορη βιασύνη... και εμείς είπαμε τα θέλουμε όλα σωστά...
όλα σωστά να γίνουν... δεν πρέπει να κάνω λάθη μαζί σου... Το υποσχέθηκα στην σκέψη σου ένα βράδυ....
Δεν μπορούσα να χορτάσω το φιλί σου με μια καρδιά κομμάτια βγήκα και ξεκίνησα να ζήσω κι άλλες αφόρητες μέρες μακρυά σου...
Μέχρι να σε ξαναδώ....
Δεν θέλω να μιλάμε πια έχω ανάγκη να με φιλάς....
Με κλειστά τα μάτια μόνοι πάνω την γη να ερωτευθούμε κι άλλο από την αρχή και να μην με αφήσεις....
Ακους Ναπολέων μου.... Μην φύγεις από την ζωή μου τώρα που βρεθήκαμε.


Αγαπημένε μου Ναπολέων....
Θα σε σκέφτομαι μέχρι να μην μας χωρίζουν πια ούτε ελάχιστα εκατοστά...
Και τότε θα αφήσω την απληστία μου να με κυριεύσει και θα στην ζητήσω την αγκαλιά δεν μπορώ να ξέρω ότι η μέρα που θα με ξυπνήσει θα πρέπει πάλι να χτυπάει ή καρδιά μου σε απόσταση Χιλιομέτρων μέσα σου....

Την νιώθεις? τικ τακ τικ τακ....
Την θέλεις? σε μια εποχή.... που όλα είναι με τα πόδια κολλημένα πάνω στην γη εσύ με πήγες πολύ ψηλά .... μην με αφήσεις να πέσω

Στο μυαλό μου καρφώθηκαν τα μάτια σου....
Πέρα από αυτό το χρώμα ποιος ουρανός να το κάνει να μοιάζει λίγο...?
κανένας...
είναι αυτό το βλέμμα σου είναι όλα αυτά που βλέπω μέσα του είναι ευλογιά αγάπη μου να μπορούμε να βλέπουμε με τα ίδια μάτια τον κόσμο με τα ίδια μοναδικά μάτια όπως δεν τον βλέπει κανείς άλλος.



Τί νὰ τὰ κάνω τ᾿ ἄστρα
ἀφοῦ λείπεις;

Μὲ τὸ κόκκινο τοῦ αἵματος
εἶμαι.
Εἶμαι γιὰ σένα.

Ἀθήνα 24.9.80

Ελύτης.
Αφιερωμένο Ναπολέων μου....




Η Ζόζεφίνα σου